Untitled Document

Dysplazja stawu biodrowego jest schorzeniem o podłożu genetycznym. Występuje głównie u psów dużych ras.
Ogólnie można określić tę chorobę, jako skłonność do rozluźniania poszczególnych elementów stawu. Cały proces rozwija się powoli od momentu, gdy pies zacznie chodzić. W wieku ok. 6 miesięcy elementy stawu przestają do siebie pasować, co w efekcie ich ocierania się, prowadzi do pęknięcia, nadwichnięcia i zapalenia stawu. Uszkodzenie poszczególnych części powodują silny ból u psa i trudności w poruszaniu się. Skala bólu i trudności w ruchu zależy od stopnia rozluźnienia stawu. Im ono jest większe, tym szybciej pojawi się ból.

Przyczyna
Przyczyną dysplazji jest przekazanie jej szczenięciu przez rodziców. Zdarza się też, że pojawia się u szczeniąt pochodzących od zdrowych rodziców, będących nosicielami tego genu. Po zsumowaniu ich genów, schorzenie pojawia się u ich potomstwa.
Wpływ na szybkość choroby ma sposób żywienia i intensywność ćwiczeń fizycznych. Nadmiar wapnia i białka w pożywieniu szczenięcia, powoduje szybki wzrost, co jest zbyt dużym obciążeniem dla stawu. Im wolniej pies rośnie, tym łatwiej staw dopasowuje się do masy ciała. Zbyt duży wysiłek fizyczny, zbyt długie spacery młodego psa w fazie rośnięcia, wzmagają urazy w obrębie stawu.

Objawy
Objawy dysplazji mogą pojawić się w każdym wieku, a są to:
- Ostrożne wstawanie i kładzenie się
- Wyraźne kulenie przy chodzeniu
- Bieg na "zajączka", gdy pies odbija się jednocześnie z obu kończyn
- Problemy z wchodzeniem po schodach
- Problemy w wskakiwaniem do auta
- Problemy z poruszaniem się po odpoczynku

Rozpoznanie
Rozpoznanie dysplazji odbywa się na podstawie prześwietlenia stawów i badania ortopedycznego. Zdjęcia RTG wykonuje się po uśpieniu psa. Jest to konieczne, aby odpowiednio ułożyć psa do badania. Prześwietlenie najlepiej zrobić u lekarza wyspecjalizowanego w tym kierunku, gdyż rozpoznanie zależy także od jakości zdjęć.
Leczenie zależy od tego, w jakim wieku choroba została odkryta, a także stopnia rozluźnienia stawu. W przypadku małych zmian, stosuje się leczenie zachowawcze, w poważniejszych przypadkach, konieczna jest operacja. Najbardziej odpowiednim wiekiem badania profilaktycznego, biorąc pod uwagę miarodajność wyniku, jest u psa wiek 2-3 lat. Jednak ze względów wystawowo-hodowlanych badanie to przeprowadza się już od 15 miesiąca życia, a w razie wątpliwości (wynik B) powtarza się je po 24 miesiącu. Niektórzy (m.in.. Orthopedic Foundation for Animals) odradzają prześwietlanie suk w czasie cieczki, ponieważ hormony płciowe mają też wpływ na połączenia kostne i wynik badania może być trochę gorszy.

Objawy nie zawsze korespondują z rozpoznanym radiologicznie stopniem dysplazji, niektóre psy ze stwierdzoną dysplazjią mogą funkcjonować całkiem normalnie. Z tego względu ważne jest profilaktyczne badanie w kierunku dysplazji wszystkich zwierząt przeznaczonych do hodowli.

Klasyfikacja stopnia dysplazji stosowana dotychczas w Polsce:
A1- stawy biodrowe normalne
A2- stawy biodrowe prawie normalne
B1- stawy biodrowe podejrzane, wskazanie do powtórnego badania
C1- dysplazja lekka
C2- dysplazja umiarkowana
C3- dysplazja ciężka

Aktualnie jest wprowadzana nowa klasyfikacja:
A - stawy biodrowe normalne lub prawie normalne
B - stawy biodrowe podejrzane, wskazanie do powtórnego badania
C - dysplazja lekka
D - dysplazja umiarkowana
E - dysplazja ciężka

Zapobieganie
Dysplazja stawów biodrowych dziedziczy się poligenicznie. Kojarząc ze sobą wolnych od tej choroby rodziców (A1, A2) mamy duże prawdopodobieństwo, że urodzone szczenięta będą zdrowe. Jeżeli dziadkowie też byli pod tym względem bez zarzutu szansa wzrasta jeszcze bardziej. Ponieważ jest to cecha warunkowana przez wiele genów niestety nie da się wykluczyć, że po całkiem zdrowych rodzicach nie urodzi się dysplatyczny potomek (chociaż prawdopodobnie nie będzie to dysplazja ciężkiego stopnia). Częstotliwość występowania dysplazji może być zmniejszona przez odpowiedzialne i konsekwentne planowanie hodowli.
Nie można całkowicie zapobiec pojawieniu się dysplazji u szczenięcia, gdyż dziedziczy ją po rodzicach. Dlatego bardzo ważną rzeczą jest, aby upewnić się czy są oni wolni od dysplazji. Hodowca powinien udostępnić ci do wglądu wyniki prześwietleń. Idealne stawy uzyskają ocenę A. Co prawda w Polsce przepisy nie wymagają prześwietleń Ridgeback'ów, ale każdy odpowiedzialny hodowca, powinien je wykonać. Psy z rozpoznaną dysplazją, nie powinny być rozmnażane.
Profilaktyka powinna również obejmować sposób żywienia. Na rynku sporo jest karm przeznaczonych specjalnie dla dużych ras. Mają one odpowiednio zbilansowane składniki.
Przykład: Eukanuba Puppy&Junior Large Breed, Hill's CanineGrowth Large Breed, Pedigree Advance Large Breed, Rogal Canine Maxi Junior.
Również kontrolowanie wysiłku fizycznego psa, zmniejszy obciążenie stawów.